Ο Δημήτρης Αϊβαλιώτης συναντιέται θεατρικά με τη Βάσια Βασιλείου μετά από 10 χρόνια, με αφορμή την παράσταση του ανδρικού μονολόγου με τίτλο «Διψάω» της Αναστασίας Κουρή, που παίζεται στο Θέατρο 104.
Οι δύο καλλιτέχνες και φίλοι είχαν πρωτοσυνεργαστεί το 2013 στην παράσταση «Shopping and Fucking» (and Dragging), όπου μοιράστηκαν και 5 υποψηφιότητες στα Gay Annual Theatre Awards και αμέσως μετά, το 2014 συνεργάζονται και πάλι στη Mimic performance «Εγώ και Αυτός» σε κείμενο και σκηνοθεσία της Βασιλείου, όπου κέρδισαν το Β’ Βραβείο στο φεστιβάλ Nova Pars Nights.
Το «Διψάω» είναι μια σκοτεινή εξομολόγηση για την αθέατη πλευρά του ανθρώπου της διπλανής πόρτας. Στο έργο οι θεατές θα έρθουν αντιμέτωποι με ερωτήματα όπως το αν άραγε γνωρίζουν με βεβαιότητα τον εαυτό τους, ποιο είναι το “τέρας” που κρύβουν μέσα τους, αν αποτελούν ως οντότητες το άθροισμα των επιλογών τους ή εκείνο των τραυμάτων τους και αν εφευρίσκουν τους εσωτερικούς τους δαίμονες προκειμένου να τους χρησιμοποιήσουν αμυντικά, απέναντι σε έναν κόσμο απειλητικό.
Πώς σας φαίνεται το ότι ερμηνεύετε μονόλογο, άρα στην ουσία στηρίζετε μια παράσταση στις πλάτες σας;
Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη κατηγορία ο μονόλογος, διότι είσαι η μοναδική οντότητα στη σκηνή. Καλείσαι να ερμηνεύσεις ένα κείμενο, έναν ρόλο, να τον περάσεις στο κοινό χωρίς να υπάρχει κανένας διάλογος, χωρίς να υπάρχει η “ατάκα” που λέμε. Είσαι η ατάκα της ατάκας του εαυτού σου. Πάρα πολύ δύσκολο για μένα, μεγάλη πρόκληση, και ήθελα καιρό να αναμετρηθώ με κάτι τέτοιο και να δώσω την ευκαιρία σε μένα να παλέψω με το ίδιο μου το είναι. Όλο το βάρος (σε εισαγωγικά) μιας ολόκληρης ομάδας το έχεις στην πλάτη σου. Όμως εν τέλει μόνο βάρος δεν είναι. Είναι μαγικό, είναι μοναδικό, είναι δύσκολο, αλλά όταν συμβεί ανταμείβεται ο χρόνος η αφοσίωση, η δουλειά που έχεις κάνει. Η διαδρομή είναι η ουσία, το ταξίδι, η έρευνα, η συνθήκη, το βίωμα.
Είναι κάτι το οποίο θα ξαναδοκιμάζατε;
Σαφώς και θα το ξαναδοκίμαζα και είναι κάτι που -εννοείται- μελλοντικά, μετά από αυτό το έργο, θα ξανασυμβεί. Ο μονόλογος για μένα είναι πάρα πολύ μεγάλο κεφάλαιο στο θέατρο.
Ξέρετε, η τέχνη γενικότερα είναι κάτι ομαδικό. Έτσι το έχουμε συνηθίσει. Όμως, αναλόγως τη στιγμή, την ώρα, τη συναισθηματική κατάσταση, η τέχνη κρύβει και πάρα πολλή μοναχικότητα. Η μοναχικότητα βέβαια φέρνει τη δημιουργία, οπότε πολλές φορές το να είσαι μοναχικός μετατρέπεται σε εσωτερική ανάγκη. Έχουμε δει κατά καιρούς ηθοποιούς σε μια θεατρική παράσταση, ή γενικότερα καλλιτέχνες, τραγουδιστές κτλ με την ομάδα τους να παρουσιάζουν κάτι μοναδικό, αλλά να μεγαλουργούν σε κάτι μοναχικό. Και αυτό δεν είναι κάτι τυχαίο ξέρετε. Είναι αυτή η ανάγκη της έκφρασης.
Είμαστε τελικά το άθροισμα των επιλογών μας ή των τραυμάτων μας;
Είμαστε και τα δύο. Οι επιλογές μας και οι πληγές μας, τα λάθη και τα σωστά μας, όλα αυτά μας πλάθουν κατά κάποιον τρόπο. Αναπτύσσουμε άμυνες, πεποιθήσεις, φοβίες και ιδεολογίες.
Επίσης, κάποιες φορές και οι ίδιες οι επιλογές οδηγούν σε τραύματα. Υπάρχει φυσικά και ο παράγοντας σπίτι, οικογένεια, ανατροφή, κι έτσι στις ευαίσθητες ηλικίες, που “μαϊμουδίζουμε”, αφομοιώνουμε τα πάντα, και αυτά διατηρούνται ριζωμένα μέσα μας.
Έχετε ξανασυνεργαστεί με την Αναστασία Κουρή, για τη σκηνοθεσία της παράστασης “Shopping and Fucking (and Dr(u)agging)” και για την performance “Εγώ και αυτός”. Τι είναι αυτό που σας έχει αποτυπωθεί από αυτή τη συνεργασία για τις εν λόγω παραστάσεις;
Μπορώ να σας μιλάω για τη Βάσια Βασιλείου ώρες. Καταρχάς, είναι πια οικογένεια. Είναι φίλη πάνω από όλα αδερφική και μετά συνεργάτιδα. Πρόκειται για μία από τις πιο ολοκληρωμένες καλλιτέχνιδες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, και είναι τιμή μου κάθε φορά που συνεργαζόμαστε.
Συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά στο “Shopping είναι fucking and (dru(a)ging)”, κερδίζοντας θεατρικές υποψηφιότητες βραβείων, και αργότερα με το “Εγώ και Αυτός”, μια μιμική performance που ανέβαινε πρώτη φορά στην Ελλάδα, με εξαιρετικές κριτικές. Αυτές οι δύο συνεργασίες ήταν συγκλονιστικές για μένα, τόσο ως ηθοποιό όσο και ως οντότητα, γιατί μου ξεκλείδωσαν πολλά κουτάκια της ψυχής μου, της ιδεολογίας, της νοοτροπίας μου, και του τρόπου λειτουργίας μου έως τότε. Μετά από δέκα χρόνια ξανασμίγουμε, λοιπόν, καλλιτεχνικά και τρέφω μεγάλη χαρά και ανυπομονησία για το αποτέλεσμα.
Πώς πήρατε την απόφαση να ακολουθήσετε τον δρόμο της υποκριτικής;
Νομίζω ήρθε αυτόματα στη ζωή μου και πάρα πολύ συνειδητά, από την ηλικία περίπου τον 11-12 ετών, συμμετέχοντας σε θεατρικές και μουσικές παραστάσεις στο σχολείο, και γνωρίζοντας ότι έχω από τη φύση μου, αν θέλεις, μια καλή φωνή. Τα παιδιά έπαιζαν στη γειτονιά ενώ εγώ την ίδια στιγμή, κλεισμένος στο δωμάτιό μου, έπαιζα μουσικά όργανα παιδικά, διάβαζα βιβλία, έβλεπα τηλεόραση ή αποφάσιζα να πάω σινεμά μόνος μου. Ήθελα να γίνω αυτό που έβλεπα στον εαυτό μου, χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς, αν θα είναι δηλαδή ηθοποιός ή τραγουδιστής. Παρόλα αυτά, ήξερα ότι ήταν αυτό που γεννήθηκα για να υπηρετήσω, όπου και αν με βγάλει.
Εσείς ποιο τέρας θα λέγατε ότι “κουβαλάτε” μέσα σας, μιας και ο μονόλογος “Διψάω” πραγματεύεται μεταξύ άλλων και αυτό το ζήτημα;
Το τέρας δεν είναι πάντα διακριτό Αναδύεται συνήθως στις εύθραυστες στιγμές μας. Αν έχουμε το σθένος να το τιθασεύσουμε, θα το “κοιμήσουμε”. Αυτό φυσικά αποτελεί δική μας επιλογή. Όλοι έχουμε τους δαίμονές μας, με τους οποίους μαχόμεθα καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας. Εγώ έμαθα να κοιμίζω το όποιο τέρας φέρω μέσα μου.
Έχετε συναντήσει απογοητεύσεις στην πορεία σας; Πώς τις χειριστήκατε;
Σαφώς και έχω αντιμετωπίσει δυσκολίες. Έχω φάει τα χαστούκια μου, έχω πέσει στα πατώματα, έχω ξανασηκωθεί. Αλίμονο αν όλα ήταν ρόδινα και στρωμένα με ροδοπέταλα -δεν είναι έτσι η τέχνη. Η τέχνη είναι μαγεία σκληρή, με τα πάνω και τα κάτω της, τα καλά και τα στραβά της, τις
επιτυχίες και τις αποτυχίες της. Έχω φάει λεκτικό κυρίως bullying, αλλά πάντα βρίσκω τον τρόπο να ανθίσω με τον τρόπο που πιστεύω εγώ ότι πρέπει να το κάνω. Και σίγουρα ποτέ δεν θα γυρίσω και το άλλο μάγουλο σε μια συνθήκη. Δεν χαρίζομαι.
Τι ευελπιστείτε να κρατήσουν οι θεατές από το “Διψάω”;
Δύσκολη απάντηση. Σίγουρα σε ένα τέτοιο εγχείρημα οι θεατές έρχονται με πολλά ερωτήματα, και αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι θα φύγουν με άλλα τόσα.