Με την παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου εγκαινιάστηκε η έκθεση «10 χρόνια Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης».
Πρόκειται για μια έκθεση που σηματοδοτεί και την έναρξη ενός νέου κύκλου ζωής για το ΙΣΕΤ μετά την ανακοίνωση της δωρεάς στην Εθνική Πινακοθήκη, όχι μόνο του πλούσιου ψηφιοποιημένου αρχείου και εξοπλισμού του, αλλά και του ακίνητου που το στεγάζει.
Το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης εξαρχής αποσκοπούσε στην κατά το δυνατό πληρέστερη καταγραφή της πορείας των εικαστικών τεχνών στην Ελλάδα από το 1945 έως σήμερα. Για την απρόσκοπτη λειτουργία του αποφάσισε την δωρεά, η οποία έρχεται να συμπληρώσει το αρχειακό υλικό της Εθνικής Πινακοθήκης.
Για τη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, η Βαλαωρίτου 9, όπου και η έδρα του ΙΣΕΤ, θα αποτελέσει «ένα οργανικό νέο στέκι της Εθνικής Πινακοθήκης στο κέντρο της πόλης». Με εκθέσεις, βιβλιοθήκη, βαδίζοντας στην παράδοση του Ινστιτούτου ως χώρου ανοιχτού στους μελετητές σύγχρονης ελληνικής τέχνης, τους μεταπτυχιακούς φοιτητές, τους καλλιτέχνες και το φιλότεχνο κοινό. Χαρακτήρισε «γενναία και εύστοχη» την απόφαση της προέδρου του Ινστιτούτου Σύγχρονης Τέχνης Τζούλια Δημακοπούλου και των ιδρυτικών μελών να δωρίσουν το Ινστιτούτο με τις εγκαταστάσεις του στην Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου.
«Ιστορική στιγμή»
Ιστορική στιγμή για την ελληνική τέχνη χαρακτήρισε την δωρεά η κ. Σακελλαροπούλου στον χαιρετισμό της, εξάροντας την δράση του ΙΣΕΤ ως «πολύτιμη κιβωτό τεκμηρίωσης της ιστορίας και της εξέλιξης της μεταπολεμικής εικαστικής κίνησης στη χώρα μας» αλλά και την δωρεά της εμπνεύστριας και διευθύντριάς του Τζούλιας Δημακοπούλου, «ψυχή» της ιστορικής γκαλερί Νέες Μορφές.
Όπως τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, «για όλους εμάς, που μεγαλώσαμε στην εποχή της δικτατορίας, τότε που οι λιγοστές αίθουσες τέχνης συσπείρωναν καλλιτέχνες και κοινό σε εκδηλώσεις που υποκαθιστούσαν την απαγορευμένη πολιτική δράση, οι ”Νέες Μορφές” ήταν ένα από τα σημεία αναφοράς. Μας βοήθησαν να υποδεχθούμε το καινούργιο, να συναντήσουμε την έκπληξη, να μυηθούμε σε νέες αισθητικές προσεγγίσεις και πρωτοποριακούς προβληματισμούς, χωρίς ποτέ να χάνουμε έναν ορίζοντα ιστορικότητας της ελληνικής τέχνης. Και κυρίως να αντιληφθούμε ότι το δημιουργικό έργο δεν είναι απλώς μια συναισθηματική, συγκινησιακή έκφραση, αλλά μορφοποίηση πνευματικών δυνάμεων».
