Η έκθεση “A Scattering of Salts”3 στο Deree – The American College of Greece συνεχίζει να παρουσιάζει έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, video, performance και χορού, φέρνοντας σε διάλογο τη συλλογή του Kολλεγίου με σύγχρονους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Μια φωτογραφία από τη συλλογή γίνεται η αφετηρία της εκθεσιακής αφήγησης: ο καταξιωμένος Αμερικανός ποιητής James Merrill κοιτάζει το προσωπείο του ποιητή Kimon Friar. Πολλαπλές αναφορές αναδύονται από το πετρωμένο βλέμμα. Επιθυμητικές προβολές, η μορφή της μέδουσας, η μνεία και η συγκριτική σχέση, ιζηματοποιήσεις, η σχέση ζωής και θανάτου.
Η τελευταία ομώνυμη ποιητική συλλογή του Merrill1 δανείζει στην έκθεση τον τίτλο της, υποβάλλοντας τους θεματικούς της άξονες. Η διασπορά των αλάτων είναι μια ποιητική επίκληση. Είναι ταυτόχρονα ένα αμπόδεμα και μια γεωγραφική τοποθέτηση, η χρήση ενός μαγικού κύκλου, ένα ξόρκι. Χρησιμεύει ως μεταφορά για τη διασπορά των αναμνήσεων και τη συσσώρευση του χρόνου. Οι séances του Merrill, προτείνονται επίσης στο «A Scattering of Salts» ως εργαλείο διαχείρισης. Οι απόκρυφες, πνευματικές επικοινωνίες που χρησιμοποιούσε ανεκδοτολογικά ο ποιητής γίνονται σκωπτικό μέσο συνομιλίας με την ιστορία της τέχνης και ανασύστασης ιστορικών έργων. Αυτές οι ανοίκειες συζητήσεις αποτελούν πηγή ποιητικής και χωρικής έμπνευσης.
Η επίκληση του μαγικού αναδεικνύεται σε μέθοδο κατανόησης των προϋπαρχόντων μεταφυσικών μας αξιωμάτων. Σε ένα πλαίσιο συρρίκνωσης του εύρους του δυνατού, σύγχρονα τελετουργικά επιχειρούν να επεκταθούν πέρα από εγγεγραμμένους κανόνες και να προσεγγίσουν αυτό που δεν μπορεί να συλληφθεί με περιγραφική γλώσσα. Φανερώνουν τη σχέση καλλιτεχνικής πρακτικής και υπερβατικού με τον αντίρροπο καθρεπτισμό του «τεχνικού»2. Ιστορικά έργα έρχονται στην επιφάνεια μαζί με σύγχρονους καλλιτέχνες και καταλαμβάνουν απρόσμενους χώρους, χαμένα έργα ξαναδημιουργούνται ή εξελίσσονται, δημιουργώντας διασκορπισμένες συνδέσεις.
Προτάσσοντας τη σκέδαση έναντι της οργάνωσης, το χωρικό διασκορπισμό έναντι της συστηματική διάταξης, τα μέρη της συλλογής παρουσιάζονται ως θραύσματα φαντασίας. Τα άλατα γίνονται φακός θέασης και η διασπορά μεθοδολογία, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση καλειδοσκοπικά συμμετρικών μοτίβων που ξεχύνονται. Ορυκτά αλλά και μέρη των ιστών που επιτρέπουν τη μετάδοση των νευρικών ερεθισμάτων σε όλο το σώμα. Κρυσταλλώνονται σε υλικά που θεωρούνται πολύτιμα —πρίσματα σε ενδεχόμενη ροή από τα οποία μπορούμε να δούμε το παρελθόν και το μέλλον.