Η Επίδαυρος είναι μία σπουδαία στιγμή, τόσο για τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στις παραστάσεις όσο και για το κοινό.
Το φετινό φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ετοιμάζει ένα πλούσιο σε ρεπερτόριο πρόγραμμα με διεθνείς μετακλήσεις και αγαπημένα έργα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Η πρεμιέρα για τα φετινά Επιδαύρια είναι προγραμματισμένη για την 1η Ιουλίου με τον διεθνούς φήμης Ολλανδό Γιόχαν Σίμονς, στην Επίδαυρο θα κατέβει το Εθνικό θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και η αυλαία θα πέσει στις 20 Αυγούστου.
Το πρόγραμμα της Επιδαύρου για το καλοκαίρι
- Schauspielhaus Bochum – Johan Simons, Άλκηστη του Ευριπίδη, 1, 2 Ιουλίου
Ένα αλλόκοτο έργο: μια γυναίκα θυσιάζει τη ζωή της για να σώσει τη ζωή του ετοιμοθάνατου άντρα της. Θρήνοι, διαπραγματεύσεις, διαφωνίες· ποιος δεν φοβάται να πεθάνει, ποιος δικαιούται περισσότερο να ζήσει. Εντέλει, ο Ηρακλής κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει πίσω την Άλκηστη, μόνο που τώρα η ηρωίδα είναι μια ξένη για την οικογένειά της.
- Εθνικό Θέατρο – Γιάννης Καλαβριανός, Μήδεια του Μποστ, 8, 9, Ιουλίου
Γραμμένη το 1993 σε δεκαπεντασύλλαβο, η Μήδεια του Μέντη Μποσταντζόγλου ή Μποστ, με τη χαρακτηριστική σκωπτική μαεστρία του δημιουργού της, είναι μια εκρηκτική παρωδία για σύγχρονη πραγματικότητα αυτής της χώρας. Εδώ, η τραγική ηρωίδα σκοτώνει τα παιδιά της όχι από ερωτική ζήλεια, αλλά από απογοήτευση για τις κακές μαθησιακές επιδόσεις και τον άσωτο βίο τους. Ο πολυσχιδής Μποστ κεντάει με παιγνιώδη και κωμικό τρόπο πάνω στο αρχαίο δράμα για να «επικρίνει τους επικριτάς, να προβληματίσει τους κριτάς και να ελευθερώσει τους θεατάς».
- Δημήτρης Καραντζάς, Πέρσες τού Αισχύλου 25, 16, Ιουλίου
Οι Πέρσες ως τραγωδία της ανθρωπότητας, ως μικροσύστημα που αντανακλά ζητήματα ύπαρξης και συνύπαρξης, άλυτα ανά τους αιώνες. Στελεχωμένη από μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών, η παράσταση του Δημήτρη Καραντζά θέτει κρίσιμα ερωτήματα για το τι συνιστά «κοινωνία» και τι ισότιμη συμπερίληψη όλων των πολιτών.
- Residenztheater – Ulrich Rasche, Αγαμέμνων τού Αισχύλου, 22, 23 Ιουλίου
Στο πρώτο κεφάλαιο της αισχύλειας τριλογίας, η επιστροφή του Αγαμέμνονα στην πατρίδα σηματοδοτεί ένα νέο αιματηρό κεφάλαιο βίας όταν ο ίδιος πέφτει θύμα δολοφονίας από τη γυναίκα του, Κλυταιμνήστρα.
- Εθνικό Θέατρο – Αργύρης Ξάφης, Αίας τού Σοφοκλή, 29, 30 Ιουλίου
Ο Αίας, έργο που κατέχει κεντρική θέση ανάμεσα στις σωζόμενες τραγωδίες του Σοφοκλή, γράφτηκε εν καιρώ ειρήνης, ενώ ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήδη επωαζόταν. Ο Αίας, πολεμιστής ισάξιος του Αχιλλέα, καταλήγει θανάσιμος εχθρός των αρχηγών του στρατεύματος και παιχνίδι στα χέρια των θεών, αδυνατώντας να ακολουθήσει το πνεύμα μιας νέας αναδυόμενης εποχής. Πρόκειται για μια τραγωδία που δεν εξιστορεί την πτώση του ήρωα, αλλά την ιδιότυπη, μετά θάνατον, αποκατάσταση και εξύψωσή του.
- Cezaris Graužinis Αντιγόνη, 5, 6 Αυγούστου
Tην επόμενη του Εμφυλίου στη Θήβα, οι χθεσινοί προστάτες της πόλης γιορτάζουν τη νίκη τους, προσπαθώντας να σβήσουν από τη μνήμη τους τις μέρες της ανασφάλειας και της δυστυχίας. Ο νέος ηγεμόνας, ο Κρέοντας, συμμετέχει στη γιορτή με στόχο να εδραιώσει την εξουσία του, εκφοβίζοντας τους συμπολίτες του με απειλές. «Γιορτάζει» και η νεαρή Αντιγόνη· μια γιορτή ανυπακοής, που την φωτίζει ο ενθουσιασμός της αντίστασης στον πολιτικό πραγματισμό της τυραννίας.
- ΚΘΒΕ, Βασίλης Παπαβασιλείου, Ελένη τού Ευριπίδη, 12, 13 Αυγούστου
Γραμμένη λίγο μετά τη συντριπτική ήττα των Αθηναίων στη Σικελική Εκστρατεία, η Ελένη του Ευριπίδη διακρίνεται, ως έργο, τόσο για τον αντιπολεμικό χαρακτήρα του όσο και για την ανάδειξη αρετών όπως η δύναμη του όρκου και η ευφυΐα, που προσωποποιούνται στη μορφή της κεντρικής ηρωίδας. Αντλώντας από την εκδοχή του μύθου που δημιούργησε ο λυρικός ποιητής Στησίχορος και όχι από την ομηρική, ο Ευριπίδης παρουσιάζει τον Τρωικό Πόλεμο σαν μια σφαγή που έγινε χάριν ενός «ειδώλου» και όχι μιας πραγματικής γυναίκας.
- Θέμης Μουμουλίδης, Ιφιγένεια εν Αυλίδι τού Ευριπίδη, 19, 20 Αυγούστου
Στην τραγωδία Ιφιγένεια εν Αυλίδι, η κεντρική ηρωίδα πεθαίνει για έναν μάταιο και καταστροφικό επεκτατικό πόλεμο. Μια κοινωνία σε παρακμή θυσιάζει την Ιφιγένεια στην οποία ενσαρκώνεται μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων. Έπειτα από είκοσι χρόνια Πελοποννησιακού Πολέμου, ο Ευριπίδης μοιάζει να αναρωτιέται: είναι δυνατή μια αλλαγή παραδείγματος; Δυόμισι χιλιάδες χρόνια αργότερα και ενώ αντικρίζουμε τα πρώτα σημάδια ενός δυστοπικού μέλλοντος, εξακολουθούμε κι εμείς να αναρωτιόμαστε.