Ο χρόνος είναι σχετικός. Διαφορετικός για όποιον κινείται και για εκείνον που είναι ακίνητος. Συνάμα και πολύτιμος. Εβδομήντα λεπτά για κάποιους είναι λίγα, για άλλους πάλι αρκετά, ικανά να χωρέσουν, όνειρα, ιστορίες, αναμνήσεις, υπενθυμίσεις, αναζητήσεις, ερωτηματικά.
Τόσα είναι και τα λεπτά που χρειάζεται η θεατρική παράσταση «Lemon» -σε καλλιτεχνική διεύθυνση και σκηνική προσαρμογή του Μελαχρινού Βελέντζα-, που γιόρτασε (3 Ιουνίου) στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, τα έξι χρόνια μιας μοναδικής περιπλάνησης, με απανωτά sold out σε όλη την Ελλάδα, περισσότερες από 150 παραστάσεις και πάνω από 17.000 θεατές.
Μία ανεξάρτητη παραγωγή, πότε στη στεριά πότε στη θάλασσα, σε διαφορετικούς τρόπους θέασης και αφήγησης, από το χωριό των 25 κατοίκων (https://www.youtube.com/watch?v=oJMy3VAIZ30), σε ένα καράβι εν πλω, σε σκηνές, σε καρνάγια, σε ένα κτήμα λεμονιών, σε απομακρυσμένους τόπους.
Η ιστορία
Πρόκειται για μία βαθιά ανθρώπινη ιστορία στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ικανή να συναντήσει την προσωπική ιστορία του καθένα από εμάς, «πετώντας» στους καθρέπτες του εαυτού μας το ερώτημα: «Εσύ φοβάσαι να κατέβεις από το πλοίο που γεννήθηκες;».
Το «Lemon», βασισμένο στο μονόλογο «Χιλιαεννιακόσια» του Αλεσάντρο Μπαρίκο, διαδραματίζεται πάνω στο ατμόπλοιο «Βιρτζίνια» που πραγματοποιεί το υπερατλαντικό ταξίδι από την Ευρώπη στην Αμερική.
Ένα νεογέννητο μωρό εγκαταλείπεται από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μια κούτα από λεμόνια πάνω στο πιάνο με την ουρά, στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης.
Ο ναύτης που το βρίσκει του δίνει το δικό του όνομα, Ντάνι Μπούντμαν και μαζί το παρατσούκλι Τι Ντι Λέμον (από την κούτα των λεμονιών) προσθέτοντας και το 1900, από τη χρονιά που τον βρήκε.
Ο Ντάνι πεθαίνει και ο 1900 μένει ορφανός για δεύτερη φορά. Πάνω στο πλοίο, ο ενήλικας πια ήρωας της ιστορίας μας γίνεται ο σπουδαιότερος πιανίστας του Ωκεανού. Γνωρίζει τον έναν και μοναδικό του φίλο, τον τρομπετίστα Τιμ Τούνι. Ενώ η φήμη του «1900» απλώνεται στη στεριά, ο φίλος του τον παροτρύνει να κατέβει από το πλοίο, να «εξαργυρώσει» το ταλέντο του και να ζήσει μία «κανονική ζωή». Εκείνος αρνείται, να κατέβει από το καράβι όπου γεννήθηκε.
Τα χρόνια περνούν και ο Τιμ Τούνι έχει κατέβει στη στεριά όταν κάποια στιγμή μαθαίνει πως το Βιρτζίνιαν – είναι έτοιμο προς ανατίναξη. Ο τρομπετίστας ανεβαίνει ξανά στο πλοίο και βρίσκει τον «1900» πάνω στον δυναμίτη. Λίγο πριν από την έκρηξη, οι δύο φίλοι μας αφηγούνται τη ζωή τους πάνω στο πλοίο.