Τα χρόνια περνούν, τα λογοτεχνικά είδη μεταβάλλονται, αλλά το ιστορικό μυθιστόρημα (είδος που έχει επίσης αλλάξει εντυπωσιακά τις τελευταίες δεκαετίες) δεν χάνει ποτέ την ικανότητά του να προσελκύει αναγνώστες, ακόμα και να διευρύνει το κοινό του. Ίσως επειδή η Ιστορία αποτελεί έναν τρόπο για να καταλάβουμε καλύτερα την εποχή μας, πιθανόν εξαιτίας του ότι μπορούμε να ανακαλύπτουμε πίσω από καθιερωμένα πρόσωπα και καταξιωμένες περιόδους λεπτομέρειες και αναλογίες, οι οποίες βοηθούν να συνδέσουμε τον εαυτό μας με πολιτισμούς και νοοτροπίες που αλλιώς θα παρέμεναν πολύ μακριά μας. Η μακραίωνη πορεία της βυζαντινής αυτοκρατορίας και ακόμα περισσότερο η πτώση του Βυζαντίου, προσφέρουν πλήθος αφορμές και τεράστιο υλικό για μυθιστορηματικές αφηγήσεις.
Στο βιβλίο της «Οι εξόριστοι του Βυζαντίου», που κυκλοφορεί σε μετάφραση Μανώλη Πιμπλή από το Στερέωμα, η Κατρίν Ερμαρί-Βιέιγ (Catherine Hermary-Vieille), η οποία έχει διακριθεί στη Γαλλία για τα ιστορικά μυθιστορήματα και τις βιογραφικές της συνθέσεις, πιάνει την ιστορία της από την ημέρα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης, στις 29 Μαΐου του 1453, όταν μέσα στον χαλασμό και την καταστροφή, δύο αδέλφια, ο Νικόλαος και ο Κωνσταντίνος Διώνης, καταφέρνουν να γλιτώσουν από το χέρι των κατακτητών και να καταφύγουν ο ένας στη Ρωσία και ο άλλος στις ακτές της Μεσογείου. Στην αρχή, βεβαίως, τίποτε δεν θα είναι εύκολο ή αυτονόητο. Πολλώ δε μάλλον που τα δύο αδέλφια προέρχονται από οικογένεια ξακουστών αγιογράφων και θα είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσουν μια τέτοια πορεία στους νέους και παντελώς άγνωστους τόπους όπου θα εγκατασταθούν.