Από τη στιγμή που το Ισραήλ έληξε την εκεχειρία με τη Χαμάς τον Μάρτιο, έχει προβεί σε μαζικές κατεδαφίσεις στη Λωρίδα της Γάζας, καταστρέφοντας χιλιάδες κτίρια και ολόκληρες περιοχές. Δορυφορικές εικόνες και επαληθευμένα βίντεο καταγράφουν τις καταστροφές σε ζώνες που βρίσκονται υπό ισραηλινό στρατιωτικό έλεγχο, περιλαμβάνοντας πολυκατοικίες, σχολεία, ακόμα και νοσοκομεία.
Οι επιχειρήσεις, σύμφωνα με τον IDF, πραγματοποιούνται για λόγους “στρατιωτικής ανάγκης”, υποστηρίζοντας πως η Χαμάς χρησιμοποιεί κατοικημένες περιοχές για στρατιωτικούς σκοπούς. Ωστόσο, νομικοί εμπειρογνώμονες επισημαίνουν ότι τέτοιες ενέργειες ενδέχεται να παραβιάζουν τη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης, η οποία απαγορεύει την καταστροφή υποδομών πολιτών από δύναμη κατοχής, εκτός αν συντρέχει απόλυτη στρατιωτική αναγκαιότητα.
Στη Ράφα, κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο, ολόκληρες συνοικίες έχουν εξαφανιστεί, ενώ παράλληλα το Ισραήλ σχεδιάζει να κατασκευάσει μια «ανθρωπιστική πόλη» για να στεγάσει Παλαιστίνιους εκτοπισμένους – πρόταση που δέχεται σφοδρή κριτική, με ορισμένους να τη συγκρίνουν με στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ανάλογες καταστροφές σημειώνονται και σε άλλες περιοχές όπως η Χουζάα και η Αμπάσαν αλ-Καμπίρα, ενώ το Ισραήλ φέρεται να δημιουργεί “ζώνες ασφαλείας” μέσα στη Γάζα, καταστρέφοντας οτιδήποτε βρίσκεται κοντά σε αυτές. Στην ύπαιθρο, οικισμοί όπως ο Qizan Abu Rashwan έχουν σχεδόν ισοπεδωθεί.
Παράλληλα, Ισραηλινά μέσα αναφέρουν πως ο στρατός έχει προμηθευτεί νέα βαριά μηχανήματα κατεδαφίσεων από τις ΗΠΑ, ενώ αναρτήσεις σε ισραηλινά μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνουν ότι εργολάβοι κατεδαφίσεων δραστηριοποιούνται ευρέως στην περιοχή.
Νομικοί και ειδικοί ανθρωπίνων δικαιωμάτων προειδοποιούν ότι η εκστρατεία μπορεί να αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής εθνοκάθαρσης, καθώς δεν φαίνεται να υπάρχει σχέδιο αποκατάστασης ή επιστροφής των κατοίκων. Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ότι η κλιμάκωση της καταστροφής αποσκοπεί στο να μην έχουν οι Παλαιστίνιοι τίποτα στο οποίο να μπορούν να επιστρέψουν.
Η τραγωδία είναι καθημερινή για τους ανθρώπους στη Γάζα, όπως περιγράφει ο Moataz Al-Absi, του οποίου το σπίτι καταστράφηκε έναν χρόνο μετά την εγκατάστασή του. «Δεν έχω πλέον τίποτα», λέει, «ούτε στέγη, ούτε μέλλον».
