Στο μήνυμα αποχαιρετισμού του Αλέξανδρου Νικολαΐδη υπάρχουν πολλές αφορμές, λέξεις ή φράσεις για να του υποκλιθούμε, όπως το πράξαμε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και του 2008.
Η πιο δυνατή, ωστόσο, “κρύβεται” στην τελευταία του παράγραφο, που ήταν και η τελευταία του επιθυμία.
Μπορεί εμείς να τη μάθαμε μέσα από τη συγκλονιστική ανάρτηση στα social media, η εντολή ωστόσο είχε ήδη δοθεί.
Ο δις αργυρός Ολυμπιονίκης του Τάε Κβον Ντο και αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 43 ετών, ζήτησε να δημοπρατηθούν τα δύο αργυρά του μετάλλια από Αθήνα και Πεκίνο και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά του. Αυτό ήθελε να είναι το αποτύπωμά του, η κληρονομιά του, η “κατάκτηση” των δικών του κατακτήσεων.
Το εξέφρασε και ο ίδιος στο τέλος της ανατριχιαστικής του ανάρτησης:
“Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου”.
Δείτε ολόκληρη την ανάρτησή του: