Με τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη και σε σκηνοθεσία Εύας Νάθενα και ερμηνεία της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη, αλλά και τη μελαγχολική διάθεση του πάντα καλόκαρδου Άκι Καουρισμάκι στο ρομαντικό δράμα του «Πεσμένα Φύλλα», φτάσαμε και στο τέλος του φθινοπώρου. Έπειτα από περίπου δυο μήνες, με πρεμιέρες σε ρυθμό πολυβόλου, το πρόγραμμα της εβδομάδας περιλαμβάνει ακόμη δυο αμερικάνικες ταινίες, τη βίαιη περιπέτεια του Τζον Γου «Σιωπηλή Οργή» και τη νεανική ταινία τρόμου «Παιχνίδια Θανάτου», καθώς και ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορική εμφάνιση της Κάλλας στην Όπερα του Παρισιού το 1958.
Φόνισσα
Ελληνική δραματική ταινία, ελληνογαλλικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Εύας Νάθενα, με τις Καριοφυλλιά Καραμπέτη, Μαρία Πρωτόπαππα, Πηνελόπη Τσιλίκα, Έλενα Τοπαλίδου κά.
Το σπουδαίο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη βρίσκει τη φροντίδα και την έμπνευση, τον σεβασμό και την αγωνία, μίας δημιουργού, που κάθεται για πρώτη φορά στη σκηνοθετική πολυθρόνα, αλλά έχει μεγάλη διαδρομή στο σινεμά και το θέατρο ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος. Ο λόγος για την Εύα Νάθενα, η οποία θα αξιοποιήσει τα μέγιστα το υποκριτικό ταλέντο της Καρυοφιλλιάς Καραμπέτη, που καταγράφει ακόμη μία σπαραχτική ερμηνεία, στο πνεύμα του ομώνυμου βιβλίου.
Εκμεταλλευόμενη πλήρως το σεβάσμιο -προς το κείμενο του Παπαδιαμάντη- σενάριο της Κατερίνας Μπέη, η Νάθενα θα απεικονίσει την τραγωδία της Χαδούλας, έχοντας ως φόντο ένα άγριο, αφιλόξενο και καθοριστικό τοπίο, για τη διαμόρφωση των χαρακτήρων. Θα διεισδύσει στον εσωτερικό αλλοπαρμένο κόσμο τής φόνισσας και χωρίς να δικαιολογεί τις αποτρόπαιες πράξεις της, θα αναδείξει το ζητούμενο της ιστορίας, δηλαδή τις συνθήκες που την οδήγησαν σε αυτές.
Η ιστορία της Φραγκογιαννούς, μιας βασανισμένης γυναίκας, που κατέληξε να δολοφονεί μικρά κορίτσια για να τα γλιτώσει από την δυστυχία τού να μεγαλώσουν και να ζήσουν ως γυναίκες στον ανδροκρατούμενο κόσμο, γνωστή λίγο πολύ.
Η ανείπωτη προσωπική ιστορία της Χαδούλας και η κακοποιητική σχέση με τη μητέρα της, ακόμη ένα θύμα της πατριαρχίας, είναι καθοριστική για την τραυματισμένη ψυχολογία της ηρωίδας, η οποία θα βρεθεί απέναντι σε μία σκληρή κοινωνική βία. Μία ιστορία του περασμένου αιώνα, που απ’ ότι φαίνεται θα αγγίξει πολλές γυναίκες του σήμερα, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις, αλλά και τις πρόσθετες βίαιες και απάνθρωπες καταπιεστικές συνθήκες του σύγχρονου κόσμου.
Η τολμηρή προσέγγιση της Νάθενα σε ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά μυθιστορήματα, διαθέτει ένα ξεχωριστό βλέμμα που δεν φοβάται να αντικρίσει τον ολοσκότεινο εφιάλτη της ηρωίδας, τον πόνο και την αγανάκτησή της, για όλα αυτά που υπομένουν οι γυναίκες σε μια ανάλγητη πατριαρχική κοινωνία.
Η απουσία ηθογραφικών στοιχείων, αφαιρεί κάθε άμβλυνση από την καταραμένη ιστορία, ενώ η αφήγηση πυκνή και προσηλωμένη στην ουσία και τα βαθύτερα αίτια που έφτιαξαν μια φόνισσα, βρίσκουν στόχο και συνταράσσουν και αν μη τι άλλο δημιουργούν βαθύτερες σκέψεις σε όλους για τις αρχές που δομήθηκαν οι κοινωνίες και τα στερεότυπα που συντηρούμε ελαφρά την καρδία.
Μια ταινία σκληρή, με επώδυνη ιστορία, στην οποία κυριαρχεί το ασπρόμαυρο κοντράστ, έναντι των χρωμάτων, με μία αποχρωματισμένη φωτογραφία και με μια υπερβατική προσέγγιση, που παραπέμπει σε Μπέλα Ταρ και θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε «καλλιτεχνική» δημιουργία από τη βόρεια ή κεντρική Ευρώπη. Φωτίζει με σκληρότητα την ανεπανόρθωτα τραυματισμένη ψυχή της ηρωίδας και το σχεδόν απόκοσμο βραχώδες τοπίο, αναδεικνύοντας την απελπισία που φέρνει η γέννα ενός κοριτσιού.
Αν η σκηνοθέτιδα απέφευγε και το στιλιζάρισμα των χαρακτήρων και των συμπεριφορών και αρκούνταν στον τολμηρό, από κάθε άποψη, νατουραλισμό που επέλεξε και απογείωσε από τη μεριά της η Καραμπέτη, ίσως να είχαμε μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Μία ομολογουμένως αξιόλογη προσπάθεια, που συνοδεύεται από μία ιδιαιτέρως φροντισμένη παραγωγή και που, σημειωτέον, απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Σε ένα απομακρυσμένο αφιλόξενο νησί της Ελλάδας, γύρω στο 1900, η Χαδούλα, μία βασανισμένη χήρα που έχει μάθει να επιβιώνει σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, παγιδευμένη στην απόρριψη της ίδιας της μάνας της, αγωνίζεται να επιβιώσει ακολουθώντας τις επιταγές μιας πατριαρχικής κοινωνίας. Η Χαδούλα επαναστατεί μέσα της και τα μικρά κορίτσια του νησιού γίνονται θύματα του ξεσπάσματός της. Αφαιρώντας τους τη ζωή, η ίδια νιώθει ότι τα απαλλάσσει από το κοινωνικό φορτίο που η ύπαρξή τους επιφέρει. Οι πράξεις της κάποια στιγμή αυτονομούνται και τη φέρνουν αντιμέτωπη με τον νόμο. Εγκαταλείπει το σπίτι της και βρίσκει καταφύγιο στη φύση.