Με τις μαρτυρικές καταθέσεις ακόμα τριών πολιτών που είδαν τους δικούς τους ανθρώπους να εξαφανίζονται μέσα στην πύρινη λαίλαπα στο Μάτι το 2018, συνεχίστηκε την Παρασκευή 12.12.2022 η ακροαματική διαδικασία του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου της Αθήνας. Κατά την έναρξη της δίκης, συνήγορος υπεράσπισης διαμαρτυρήθηκε έντονα για τις φωτογραφίες των θυμάτων που τοποθετήθηκαν στην αίθουσα, κάνοντας λόγο για μεροληπτική στάση του δικαστηρίου.
Ο υπερασπιστής μίλησε για «ανοχή» του δικαστηρίου ως προς την κίνηση των συγγενών των θυμάτων να τοποθετήσουν τις φωτογραφίες, μιλώντας για «κλονισμό της αμεροληψίας» της έδρας.
«Δημιουργείται απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας. Το δικαστήριο δεν ήταν ψύχραιμο και απαθές. Θα ενημερώσω την Προεδρο του Αρείου Πάγου και τα αρμόδια όργανα. Ζήτω να δηλώσετε αυτοεξαίρεση. Έχετε εγγράψει υποθήκη για αγωγή κακοδικίας. Δεν είμαστε στα λαϊκά δικαστήρια της Τεχερανης. Να δηλώσει το δικαστήριο αποχή και αυτοεξαίρεση» ανέφερε ο Θρασύβουλος Κονταξής, με την πρόεδρο να καταλήγει τελικά: «Δεν τίθεται για κανένα μέλος της σύνθεσης ζήτημα αποχής ή αυτοεξαίρεσης. Ο καθένας από εμάς μπορεί να ασκήσει αμερόληπτα τα καθήκοντα του».
Μεταξύ των πολιτών που κατέθεσαν σήμερα ήταν η Ευανθια Σιδερη, κάτοικος της περιοχής που έχασα το σύζυγο και τη μητέρα της. Η μάρτυρας αναφέρθηκε στο πως έχασε την οικογένεια της προσπαθώντας να διαφύγει από τις φλόγες, εξηγώντας ότι όταν έφτασαν στη θάλασσα είχε πλέον χάσει τη μητέρα της, το σύζυγο και την κόρη της.
«Η κορη μου φωνάζει «μαμά καίγεσαι!». Πετάω ρούχα και πέφτω στη θάλασσα, βλέπω δευτερόλεπτα πριν την κόρη μου να αρπάζει τη μάνα μου και να την τραβάει στη θάλασσα. Τις έχασα. Έπεσε μαύρο πέπλο παντού. Βρήκα μια ξέρα και κάθισα. Ουρλιαζα για ώρες. Και που σώθηκα είναι σαν να έχω πεθάνει» είπε χαρακτηριστικά. .
Σε μια προσπάθεια να περιγράψει όσα έζησε τον Ιούλιο του 2018, μίλησε για σκηνές βγαλμένες από την Πομπηία, για «καμένα μωρά, καμένες μανάδες».
Όπως εξήγησε: «Ήταν ένα πράγμα ασύλληπτο. Ήμασταν μόνοι μας τελείως. Μετά από ώρες ήρθε ένα μεγάλο καΐκι. Να γίνεται χαμός. «Τους καμένους πρώτα!» να φωνάζουν. Ήρθε ο άντρας μου κατάμαυρος, μου λέει «αγαπη μου» και λιποθύμησε. Παίρνω την κορη μου τηλέφωνο, μου λέει δε βρίσκω τη γιαγιά. Άρχισαν να ψάχνω σε ξέρες, μέσα στη θάλασσα. Τα είδα όλα. Πτώματα σε κατάσταση Πομπηίας. Τη χάσαμε τη μητέρα μου και ο άντρας μου μερικούς μήνες μετά κατέρρευσε από αυτό και πέθανε στο νοσοκομείο. Δικαίωση για τη μνήμη της μητέρας μου, του αντρούλη μου, της Χρύσας Σπηλιώτη που ήταν φίλη μου για όλους όσους χάθηκαν άδικα».