Έφυγε από την ζωή στα 112 χρόνια της, η Ιωάννα Πρωίου Δημητριάδου, γνώστη ως «Κυρά του αργαλειού», η οποία μοίραζε τον χρόνο της ανάμεσα στη Νέα Ιωνία και την Ικαρία.
Ήταν γνωστή και έκτος Ελλάδας τόσο για την τέχνη της όσο και για την πνευματική διαύγεια που είχε σε αυτή την ηλικία, ώστε να λειτουργεί μέχρι πρότινος εργαστήρι αργαλειού στο χωριό του Χριστού Ραχών στην Ικαρία και παράλληλα μουσειακά εκθέματα της υφαντουργικής τέχνης, συνήθιζε μάλιστα να πειράζει τους περαστικούς που την επισκέπτονταν να δουν αν ζει, με τη φράση «τι θέλετε και με καθυστερείτε, μια χαρά είμαι, αλλά έχω πολλή δουλειά στον αργαλειό μου και χασομερώ, άντε γεια σας……».
Γεννήθηκε στις Ράχες Ικαρίας, το 1911, ένα χρόνο πριν φύγουν οι Τούρκοι από το νησί. Ήταν το 12ο μεταξύ δεκατριών παιδιών. Από την μητέρα της, Ευθυμία, η οποία ήταν μια από τις καλύτερες υφάντρες του νησιού διδάχτηκε την τέχνη και ήταν από τις καλύτερες μαθήτριές της.
Σε τιμητική εκδήλωση για τα 100α της γενέθλια ανέφερε ότι «Έφτασα ως εδώ γιατί δεν έπαψα στιγμή να ονειρεύομαι. Παρά τις δυσκολίες, τις στερήσεις, τον αγώνα, έφτανε λίγη ώρα να καθίσω στον αργαλειό, 1-2-3 σαϊτιές το μυαλό έφευγε από τη στενοχώρια… μετά από λίγο έβρισκα τη λύση στο πρόβλημά μου. Και προχωρούσα…!» Αυτό το μάθημα ζωής μέσα σε τρεις γραμμές έδινε η υφάντρα Ιωάννα Δημητριάδου Πρωϊου από τις Ράχες Ικαρίας. Μια αεικίνητη γυναίκα που καθόταν στον αργαλειό, και δίδασκε την τέχνη της σε νέα κορίτσια, έγραφε βιβλία για την υφαντική τέχνη, ζωγράφιζε πέτρες και δημιουργούσε.
“Η μεγάλη δύναμη της ψυχής της τροφοδοτούσε τη σωματική και πνευματική οντότητα της”
Ο Ιωνικός Σύνδεσμος ανέφερε χαρακτηριστικά αποχαιρετώντας τη: “Για όσους είχαν την τύχη να την γνωρίζουν από κοντά απολάμβαναν τους καρπούς που απλόχερα χάριζε. Δεν ήταν η σπουδαία, και σπάνια τεχνική του αργαλειού που γνώριζε και αγωνιζόταν να διδάξει τις νέες γυναίκες αφιλοκερδώς, ήταν η μεγάλη δύναμη της ψυχής της, ήταν η αγάπη για ζωή και πρόοδο, που τροφοδοτούσε και τη σωματική και πνευματική οντότητα της.
Είχε μια νεανικότητα στον τρόπο που σου μιλούσε, μια ανησυχία για ότι συνέβαινε γύρω της μην τυχόν χαθούνε πράγματα από την ιστορία και την παράδοση της Ικαρίας, να μην καταστραφεί το περιβάλλον, μια αγωνία για τους νέους ανθρώπους με προτάσεις για διεξόδους των εφήβων για επαγγελματική κατάρτιση, για περιεχόμενο ζωής.
Ευαίσθητη σ’ ότι την περιέβαλλε, οι παράξενες πέτρες, τα παράξενα ξύλα που στα χέρια της έβρισκαν αξία. Ακόμη και τα μαστορέματα στον αργαλειό τα έκανε μόνη της και πάντα ήθελε τις πιο έμπειρες μαθήτριες της να την παρακολουθούν.
Στον Ιωνικό Σύνδεσμο είχαμε την τιμή και την χαρά να εκθέτουμε έργα της στην Ιωνιώτισσα Δημιουργό κάθε χρόνο και να την τιμήσουμε για την προσφορά και το έργο της. Την ευχαριστούμε όλοι για το μεγάλο μάθημα ζωής που μας δίδαξε. ”